Το σώμα [5] (Ηλίας Πετρόπουλος)

Οι άνδρες, ενώπιον μιας γυμνής γυναίκας, είναι περισσότερο
ντροπάλοί απ’ όσον υποθέτετε.
Αγκαλιασέ με και πνίξε με, η αισχρότης το καύχημά μου.
Για το χατίρι της αγαπημένης γίνομαι Λερναία Ύδρα.
Η δραματικότης της ανθρώπινης ψυχής, ερίδεται στην υποχρεωτική
συγχώρηση που παρέχει ο καθείς εις εαυτόν για την ανηθικότητά του.
Μίσος έρως μαύρος.
Η ιδεώδης ερωτική πράξη με δάκρυα λήγει.
Σου φιλώ τα μάτια, γιατί κι εσύ νιώθεις ότι ο έρως
αποτελεί το απαράδεκτον λάθος της φύσεως.

Δύο εραστές δύο συνένοχοι δύο.
Όποιος επαφίεται στη μοίρα ζει στην αλήθεια.
Όμως και τα αισθήματα αποταμιεύονται.
Τώρα σ’ αγαπώ, και τώρα νιώθω σα νάχω βγάλει φύλλα.
Με γιασεμιά στολίζω τις μουχλιασμένες σου μασχάλες.
(Είναι φορεύς συνειδήσεως ο ερωτευμένος;)
Κάτι το ζωώδες ενυπάρχει στην λατρεία της γυναικείας ομορφιάς.
Το κάλλος η φιλοδοξία της νεότητος.
Ω, αιδοίον, χοάνη του διαβόλου: ω, αιδοίον, δοξασμένε νεροχύτη·
ω, αιδοίον, Μέκκα των λογισμών μου· ω, μακεδονικέ ουρανέ.

Το σώμα, ποίημα 5, Ηλίας Πετρόπουλος, 1972