Μάνα Γκρέκα. Μια ιδιόμορφη γυναίκα.

Για την ελληνίδα μητέρα, ακόμη και εγκληματίας να είναι το παιδί της («κατά βάθος είναι καλό παιδί» ή «τον έχουν παρεξηγήσει») , είναι πάντα το καλύτερο το κόσμου, ο κανακάρης της, που όμοιο στο σύμπαν όλο δεν υπάρχει. Η ελληνίδα μητέρα —εκτός από το αρχαιοελληνικού τύπου δράμα— διαπρέπει και σε ρόλους συνεξαρτώμενου ατόμου και enabler. Καταλαβαίνετε τώρα τι γίνεται αν αθροίσουμε όλες αυτές τις μανάδες και τις απόψεις τους, τι αποτέλεσμα έχουμε. Πόσα κακομαθημένα παιδιά και πόσες κακομαθημένες μανάδες (τις οποίες, φυσικά, κακόμαθαν όταν ήταν κοριτσάκια οι γονείς τους, έργο που συνήθως συνεχίζουν οι ερωτικοί σύντροφοι και ο σύζυγος) που διαιωνίζουν μια κοινωνία από ανώριμα «κουκλάκια» ή ευνουχισμένα ανδρείκελα. Όπως λέει και ο Σούρας:

Μάνα Γκρέκα. Μια ιδιόμορφη γυναίκα, που στον χαρακτήρα και την προσωπικότητά της περιλαμβάνονται αντιφατικά στοιχεία:
Η αγάπη δεδομένη (αγγίζει τα όρια της παθολογίας), η προστασία επιβεβλημένη.
«Το παιδί μου» υποχρεωτικά το καλύτερο, το εξυπνότερο, το ομορφότερο, το ικανότερο. […]
Ένας τύπος ηρωικός και συγχρόνως θύμα, ένας άνθρωπος ολοκληρωμένος και αυτόματα αυτοκαταστροφικός. Μια ύπαρξη συντονισμού και απορύθμισης.
Δημήτριος Σούρας, Μάνα Γκρέκα, Κάκτος, 2006